Vandaag vlieg ik een 1400 km naar het noorden ; Sapporo . Daar heeft het jaarlijks sneeuw en ijs festival plaats . Ook hier heeft de opwarming van het klimaat zijn gevolgen . Op het moment van de opbouw was er geen sneeuw genoeg en is men met vrachtwagens sneeuw uit de bergen gaan halen . Meteen ga ik reeds een blik werpen , nu het al donker is en alles verlicht .

Batterij plat , het zullen dan maar foto’s zijn bij daglicht sorry .

Nu ligt er wel sneeuw , er viel deze nacht nog zo een 10 cm .

Hetgeen dan weer niet zo leuk is voor het onderhoud van de sneeuwsculpturen . Haal maar eens sneeuw weg van een sculptuur van 10 meter hoog . Gelukkig is het wel droge poedersneeuw die zich makkelijk laat wegblazen of vegen .

Om terug te keren naar het hotel neem in de ondergrondse winkelgalerij , meer dan 2 km lang .

Van hier uit vlieg ik naar Tokyo .

Daarvoor neem ik de monorail naar de luchthaven . Ook hier wordt je ook netjes in banen geleid naar de trein .

Morgen Tokyo !

Kyoto / Japan06/02/2020

https://arroundtheworld.news.blog/?p=148
— Lees op arroundtheworld.news.blog/

Ik geraak wat achter met mijn verhaal . Vreemd , de dag begint nochtans steeds vroeg voor mij ( 4 a 5 uur in de morgen) . Waarschijnlijk door het tijdsverschil . Dus de dagen lijken lang , toch ben ik al snel een uur of twee ,drie bezig met schrijven .

Kyoto is gewoon fantastisch, overzichtelijk , niet te druk , mooi met een rijke geschiedenis en makkelijk met de fiets te bezoeken .

De stad was de hoofdstad van het Keizerrijk van Japan sinds 794 tot 1868 , het einde van de Edo periode .

Ik las in een reisblog van Els Slots , dat ik een fiets kon huren vlakbij het station . Leek makkelijk , was het ook bleek achteraf , toch verdwaalde ik wat met mijn stadsplan . Maar de mensen hier , kunnen ofwel geen plan lezen of kennen echt hun buurt niet . Dit viel me reeds eerder op , echt vlakbij zijn en toch kennen de mensen hun omgeving niet. De zaakvoerder van de fiestwinkel. Was opnieuw super gedienstig . De man gaf mij een ander en beter stadsplan dan Wat ik had gekregen in het hotel. Daarop tekende hij mij twee routes , het stadsgedeelte aan de rechteroever en de route aan de linkerzijde van de Kamo rivier . Toen nam hij nog een klem en bevestigde het plan op de voorkant van het boodschappenmandje op de fiets, als dat geen service is! . Aan de fietsen kan je merken dat de mensen hier over het algemeen wat kleiner zijn . Met mijn zadel op de hoogste stand ,zat ik nog ietsje te laag . Moet een leuk gezicht zijn met een lange Nederlandse slungel op zo een fietsje . Opnieuw kan ik fietsen onder een stralende zon , maar met min 10 ° . Dus handschoenen en mijn pet zijn super handig. Ik begin met het hoogste gedeelte , aan de rand van de stad . Het Onari san schrijn , dit heiligdom ligt op een bergflank en bestaat uit kronkelige paden met duizenden scharlaken rode schrijnen . Deze zijn allen geschonken zijn door bedrijven , rijke mensen en families . Hun namen staan dan ook op de houten zuilen gekerfd, in sierlijke karakters . Dit schrijn is het meest bezochte in Japan .

Je merkt op de foto meerdere meisjes , vrouwen en ook vooral jonge mannen , in tradionele klederdracht , kleurrijke Kimono’s. Ik vroeg in een winkel , of beter in een zaak die kimono’s verhuurde , wat de reden hiervoor was. Ik dacht huwelijk of feestdag etc. Maar nee, hier grijpt men elke gelegenheid aan om zich te verkleden . Mooie blijvende traditie zelfs de jeugd blijft hier zeer trouw en trots . Dit levert hen en mij dan ook mooie herinneringen .

Ik toon jullie verder nog wel enkele beelden van zo een winkel.

Maar nu verder fietsen naar mijn volgende stop enkele kilometers verder stroomafwaarts . Het Nanzenjifukuchicho tempel complex zo niet het mooiste dan zeker het rijkste tempelkomplex. Overbluffend in een woord , groots , rijkelijk versierd , in een mooi park met dikke bomen onder de stralende zon .

Bij het buitenzijden van dit complex, rij ik door ,waarschijnlijk de rijkste buitenwijk van de stad . Links en rechts prachtig in wit ommuurde, traditionele ruime villa’s . Grote tuinen , hetgeen al helemaal ongewoon is in Japan . Eerst dacht ik dat het bijgebouwen waren van het tempelcomplex, omdat ze er ook aanpalend aan liggen . Maar nee daarvoor was de wijk veel te groot . Je ziet ook geen enkele wagen geparkeerd in de straten .

Op weg naar mijn volgende stop ” Het witte paviljoen“.

Hier kom je binnen en overvalt je de , naast de paden , prachtig symmetrische aangeharkte zandpatronen .

Net nu ik ook bij ons een nieuwe Zandkunstenaar ontdekt heb . Niet nieuw dus maar al duizenden jaren oud .

Ook de eerste stuik in bloei, een mooi kronkelend met stenen afgeboord bergpad . Rijke villa’s en tempels zijn voorzien van grijze mat geglazuurde dakpannen , die eindigen met een symbool .

Van hier rij ik weer naar mijn hotel de Kyoto Tower .

Ik eindig vandaag met een leuk tafereeltje dat ik passeerde op weg naar (huis).

Deze morgen had ik een afspraak met de CEO van de ijsblokjes fabriek (I &F CO) onderdeel van het grote Sanrin concern .

Weet je dat ze hier geen ijsblokjes produceren , enkel crushed ice.

Maar die vindt je dan ook in bekertjes, Klnr voor een ice -tea en ice-coffee. Daar is men bij ons nog niet echt klaar voor . Enkel In Polen heb ik een collega die dit concept met succes sedert 2 jaar lanceerde .

Dit is het eerste land die ik bezoek waar men absoluut Belgie niet kent . Maar elk probleem is een opportuniteit.

Dit was een eerste kennismaking , nu kunnen we starten met informatie uit te wisselen . Je voelt hier duidelijk , dat niet alleen de Japannezen , maar ook veel van hun bedrijven vrij geïsoleerd leven .

Van Matsumoto neem ik de trein naar Kyoto met een korte tussenstop in het kleine stadje Narai Post town .

Maar eerst heb ik nog enkele leuke weetjes . 1 de riooldeksels zijn hier wel zeer decoratief.

De toiletten hier zijn echt buitengewoon modern en voorzien van voor ons zeer ongewone snufjes om uw comfort te verhogen . Zelfs in de publieke toiletten in de treinstations ea. Verwarmde bril, waterstralen die je kan richten , luchtververser, reiniger voor gebruik . Leuke anekdote trouwens is dat ik in het restaurant gisteren eerst op alle knoppen gedrukt had tegen dat ik de spoelknop vond.

Ik toon jullie ook nog enkele beelden van de inrichting van de trein en daarna van de taxi . Om het contrast dat hier soms zo sterk aanwezig is te tonen. maar In die oudbollige taxi , zit dan wel een mechanisme die de deur van passagier automatisch opent

Opnieuw die netheid , kijk eens naar dat treinplatform, de vloer van de wachtzaal , de straat, zelfs geen kauwgomresten . Hoor je geen vogels , dan laat men er horen zoals op de trein kades .

Het stadje Narai, was eerder een kleine ontgoocheling . Niet zo zeer van het karakter, want dit is wel uniek en authentiek . Maar ik ben hier op de verkeerde tijd van het jaar en dag . Alles dicht op een souvenirzaak na .

Al zag ik er wel enkele leuke taferelen voor de kinderen en een zeer mooi tempeltje met bronzen klok , naast het kerkhof.

Aangekomen in Kyoto met de prachtige sneltrein. Stap ik gelijk naar het groot hotel, recht tegenover het station . Niet zozeer voor het hotel , maar wel omdat mijn valies loodzwaar is zelfs op wieltjes . Het Kyoto tower hotel complex , is groot , prachtig en symbolisch voor de voorspoed van de stad. Bovenop staat trouwens een kunstwerk dat 137 m boven de grond torend . Letterlijk dan want het is een toren in de vorm van een witte vuurtoren . Die nu prachtig verlicht dient als baken voor de stad.

Deze morgen werd ik wakker rond 03 uur . Ik geraak dus blijkbaar niet af van de jetlag.

Aan het ontbijt zat ik samen met het Nederlandse team ; Tommy en Niels , beiden rond de veertig jaar oud, komende uit de buurt van Arnhem. Toffe stoere jongens , goede kunstenaars , die ook voor het eerst geselecteerd werden voor het wereldkampioenschap in Matsumoto.

We spreken af om samen het kasteel van De Samurai te bezoeken . Met onze fiets van het hotel , rijden we naar de site.

Op weg naar. Het kasteel komen we voorbij een belangrijk symbool van Matsumoto. Deze bol is een geluksbrenger die gemaakt wordt van zijde in mooie kleurpatronen . Dit geschenk geeft men als huwelijksgeschenk aan de bruid .

Een plaatselijk gids met de mooie naam Hirofumi Watanabe, spreekt ons aan in het Engels en stelt voor ons te gidsen door het domein .

Het kasteel is gebouwd door Simodachi Sadanaga in 1504 .

Deze kastelen hadden eigenlijk puur een militaire functie . De reden dat het kasteel bewaard gebleven is ,dankt het aan het feit dat Matsumoto in de tijd van de oorlogen geen belangrijke stad was en dus ook niet gebombardeerd is door de Amerikanen . Toch wou de stad het in 1872 laten afbreken om de grond te gebruiken als bouwgrond. dankzij een protest van de burgers is het uiteindelijk behouden en gerestaureerd . En nu een belangrijke toeristische trekpleister geworden .

Enkele leuke details van het kasteel . Eerst en vooral doe je je schoenen uit , gelukkig had Hirofumi onze gids enkele warme dikke sokken bij, want het kasteel is niet verwarmd en alle ramen staan open .

De trappen zijn hier niet alleen zeer stijl , Maar hebben bovendien zeer hoge treden . Men heeft hier geen uitleg voor , maar als je ziet hoeveel moeite Hirofumi heeft om de trap te bestijgen , dan moet daar bijna toch een reden voor geweest zijn . En weet dat De Japanezen nu niet de grootste mensen zijn in de wereld.

Binnenin is een rijke wapencollectie aanwezig waarbij mijn vrienden en ik de bedenking maakten , dat het bij sommige geweren een wonder moet zijn geweest als je zelf nog recht stond na het afvuren van zo een enorme, door de Portugezen ingevoerde geweren.

De handleiding kreeg je er wel bij , zoals je kan zien op de tekening .

Toen Toyotomi Hideyoshi toenmalige heerser van Tokyo. ( toen Edo), als eerste in het bezit was van de vuurwapens, was het een verloren zaak voor de heerser van het zuiden .

De ramen. ( schietgaten ) in het kasteel hadden een soort schuifsysteem , zodat tijdens het herladen van de musketten ,deze konden namelijk dicht geschoven worden. Je moet weten dat de toenmalige musketten ( geweren ) telkens opnieuw met, buskruit , kogel en schietkatoen moesten herladen worden en dit meer dan een minuut in beslag kon nemen . Je kon je kop sneller verliezen .

Ik toon Julie nog enkele afbeeldingen van een harnas , kogels en de eerste keramische granaten . Het was het werk van de vrouwen om de loden kogels te gieten . Lood is een zeer giftig metaal en tijdens het smelten komen er dan ook vrij giftige dampen vrij …… Bijkomende bedenkingen zijn overbodig zeker !

Verder heeft het kasteel twee zijtorens die gebruikt werden in vredestijd . In een van deze torens vindt men de kamer van de maan .

Waar men bij volle maan vanop een balkon kon genieten van het prachtig zicht , terwijl er gefeest werd .

Na deze boeiende rondleiding nemen we afscheid van onze gids , Hirofumi . Hij heeft vele jaren in Zwitserland gewerkt vandaar zijn taalkennis . Toen ik een fooi wou geven wou hij die niet aannemen . Dit kan ik mij bij ons in Europa en daarbuiten moeilijk voorstellen .

Op de middag zijn we nog een glaasje gaan drinken in Nawate Street aan de rand van de Metobagawa rivier .

Deze straat is gevormd door vele boetiekjes , cafeetjes en restaurantjes . Heerlijk kuieren in de stralende zon die we hier al alle dagen gehad hebben trouwens. We hebben hier in een brokantwinkeltje nog enkele oude Japanese stalen beitels gevonden .

Deze hebben voor ons natuurlijk naast een praktische , ook symbolische waarde .

Hier scheiden onze wegen met mijn Nederlandse vrienden , zij trekken nog enkele dagen naar Tokyo, terwijl ik morgen eerst nog een afspraak heb met de directie van de ijsfabriek I& F en nadien doorreis naar het oude dorpje Narai en Kyoto.

De tijd was vervlogen. Uiteindelijk hebben we na 12 uur werken een mooie prestatie geleverd . We kregen meerdere complimenten , zowel voor onze keuze van onderwerp als voor onze afwerking..

We stonden tenslotte voor het oudste en best bewaarde Samurai kasteel in Japan.

Nu moesten we wachten tot 07,00 voor de prijsuitreiking .

Uiteindelijk zijn Drie Japanse teams met de prijzen gaan lopen . Niet echt verwonderlijk als je het resultaat ziet . Maar toch ben ik blij met mijn benadering , ik zoek het vooral in de originaliteit , want in alle competities , zie ik een duidelijke trend ; vogels, dieren , draken etc. dus als ik nu nog de technische afwerking kan verbeteren dan hoop ik een trendbreuk te realiseren in deze kunstwereld . ik toon jullie enkele beelden . Weet dat het zeer moeilijk is om ijssculpturen te fotograferen , je kan enkel een goede foto maken met een statief en lange sluitertijd .

Uiteindelijk , na al ons materiaal weer opgeruimd te hebben en een ontbijt in het hotel genuttigd te hebben . Konden we tegen 09,00 uur gebroken , maar tevreden gaan slapen . De pijn in mijn rug was bijna niet te harden . Wat worden we toch oud hè!

Zondag 18,00 uur . Ik werd wakker en zag dat het alweer donker was.

Ik zocht een typisch Japans restaurant . Prachtig , voor mijn neus zag ik de chef met ongelofelijk veel zorg en met een vlijmscherp mes traag fijne sneden van de verse rauwe vis snijden ,om die dan op de punt van zijn mes zorgzaam en perfect harmonisch op het bord te schikken naast de andere soorten die daar al geschikt lagen .

Een heerlijk Chinees wit wijntje maakte het geheel een feest voor de tong.

Dat Japan een proper land was dat had ik wel verwacht . Maar het niveau , is werkelijk verbijsterend . Geen enkel papiertje , sigarettenpeuk of gezwegen van lege blikjes of wat dan ook . Op de voetpaden vindt je dan ook regelmatig boodschappen om geen vuil te droppen . Ook roken mag je maar op bepaalde plaatsen en zie je dus heel weinig . Er viel eens een papiertje uit mijn zak , en voor ik kor reageren had mijn begeleidster het al opgeraapt.

Ook de algemene stilte valt hier enorm op . In de trein spraken de mensen of weinig of vrij stil. Niet zoals David. En ik aiaiai .

Het was ons al opgevallen dat we regelmatig een vogel hoorden fluiten die we niet zagen . Bleek een signaal te zijn aan de verkeerslichten . Bij groen klonk een rustig vogelgeluid , bij rood een eerder een alarm. Leuk in het begin en zeker origineel , maar vervelende op den duur .

Na een treinrit van 4 uur , zijn we om 11 uur, aangekomen in Matsumoto ,stad van 243,000 inwoners . Hier staat nog een van de belangrijkste Samurai kastelen van Japan.

Gelijk aan het station worden we al verwelkomd met een ijskunstwerk.

We worden opgewacht door onze gids Kayano en Yuki , de verantwoordelijke voor het wereldkampioenschap.

Nadat David Diatta en ik onze gereedschappen ,(met enige organisatorische verwarring) , achtergelaten hebben op het terrein van het evenement , worden we naar ons hotel gebracht .

Om 14 schreven David en ik ons in ( met enorm veel dokumenten en bijkomende uitleg ) .We kunnen wel zeggen dat de Japanners de Duitsers zijn van het oosten , maar dan met voor ons, een overdreven gedienstigheid .

Om 17 uur mochten we beginnen aan onze sculptuur.

Een Samurai ,bestaande uit, 15 blokken van 105 x 50x 25 cm , elk wegend,130 kg.

Tot morgen 05,00 u , exact 12 uur krijgen de tijd om te werken ( zwoegen) aan ons kunstwerk.

David Diatta, mijn collega kunstenaar, afkomstig uit Senegal,leeft en werkt in Parijs. David is een groot natuurtalent . Tekent , speelt gitaar en piano, werkt in hout en ijs, en is daarnaast een groot tatoeëerder. Is getrouwd en heeft twee kinderen .

Zeer intelligent ,met een enorme brede kennis en zeer trots op zijn roots .

Over David later nog meer , want onze samenwerking krijgt nog vervolg.

Terug naar ons kunstwerk .

Nadat we zelf de sokkel ,bestaande uit 5 blokken, bewerkt en gestapeld hadden . Hebben we de rest van de blokken met hulp van een heftruck ook op hun respectievelijke plaats gelegd.

Aanvankelijk ging de voortgang zeer vlot , zodanig dat we beiden dachten rond 02,00 klaar te geraken . Dus namen we op tijd een pauze om wat te eten , te drinken enorm te verwarmen ,in de goed verwarmde , voorziene kantine . Buiten was het ondertussen wel -10 C .

Doch plots was het al 02,00 uur en moesten we toch nog heel wat afwerken

Ik ben gisteren vertrokken naar Japan , ik ben uitgenodigd om deel te nemen aan het wereldkampioenschap IJSSCULPTUREN .

Vandaag , 1 februari vertrekken David Diatta mijn team genoot en ik straks vanuit Tokyo naar het IJSSCULPTUREN WERELDKAMPIOENSCHAP in Matsumoto.